Καλό ταξίδι, Μίχο μου

        Αντιγράφω από την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ για τον θάνατο του Μίχου Κωστόπουλου:
     “Το 1974 με την αποκατάσταση της δημοκρατίας έγινε ο πρώτος  αρχισυντάκτης  της μεταδικτατορικής “Αυγής” διδάσκοντας δημοσιογραφικές αρχές, ήθος και ευγένεια τους νέους συντάκτες”.
        Ήμουν και εγώ τότε μια νέα συντάκτρια στην “Αυγή” και τα διδασκόμουν και εγώ όλα αυτά από τον Κωστόπουλο, τον ευπατρίδη της ελληνικής δημοσιογραφίας, τον ποιητή του “Μολδάβα”.
         Μόλις είχα μπει στο επάγγελμα ή μάλλον μόλις με είχε ρίξει ο Μίχος στον …ωκεανό χωρίς σωσίβιο!
        “Πρόσεξε, κυρά μου, έχε το νου σου, γιατί δεν προλαβαίνω να ελέγξω τα χειρόγραφά σου. Πρόσεξε μη μου γράψεις καμμιά πατάτα…”μου έλεγε και μου ξαναέλεγε τιμώντας με με την εμπιστοσύνη του.
         Εγώ τι έπρεπε να κάνω; Δεν έπρεπε να κόψω το σβέρκο μου για να τον τιμήσω δέκα και είκοσι και τριάντα φορές παραπάνω από ό,τι με τιμούσε ο ίδιος;
        Το έπραξα. Τον έκοψα τον σβέρκο μου και τον τίμησα τον Μίχο, που έφυγε από τη ζωή κοντά στα ενενήντα του ανήμερα στα γενέθλιά του.
        Δεν θα πω τα τετριμμένα:
        “Η δημοσιογραφία μας έγινε φτωχότερη…Η κοινωνία μας έμεινε ορφανή από έντιμους ανθρώπους…Η  ανανεωτική Αριστερά  άδειασε από ιδεολόγους…”.
        “Καλό  ταξίδι, Μίχο μου, με το μπαστουνάκι σου” θα του πω απλά και θα κλάψω σαν μικρό παιδί.