Με ψυχραιμία, με υπομονή, με πείσμα

Τι άλλο πιο ιδανικό

από την ξαναγέννησή μου
θα είχε να μου δώσει
ο τοίχος ο ψηλός

με τα καρφιά  τα ανοξείδωτα 
που ορθώθηκε μπροστά μου
καθώς έτρεχα 
στου δημαρχείου τον πεζόδρομο;
Φτεροκοπώντας γύρω μου

δεκάδες περιστέρια 
με είχαν βγάλει απ’ την ευθεία
και είχα συγκρουστεί μ’ αυτό τον τοίχο

τον φονιά
όπως συγκρούονταν τα πουλιά,
πέθαιναν κρεμασμένα στα καρφιά
και δεν λερώνανε με κουτσουλιές
το δημαρχείο.
Σαν περιστέρι έπεσα κι εγώ πάνω στον τοίχο

με τα καρφιά τα ανοξείδωτα,
αλλά δεν θανατώθηκα.
Γύρισα σπίτι με κορμί κομματιασμένο,
στάθηκα στον καθρέφτη ολόγυμνη
κι έπλασα τον “πηλό” μου

απ’ την αρχή
με ψυχραιμία, με υπομονή, με πείσμα…