Ο εξολοθρευτής

Εμείς οι μεγάλοι είχαμε πέσει με τα μούτρα στα σουβλάκια και στα τζατζίκια κι ο πιτσιρικάς, μαθητής της έκτης δημοτικού, είχε πέσει με τα μούτρα στο “τάμπλετ” του.

-Τρώγε, του φώναξε η μάνα του. Θα κρυώσει το φαϊ σου.

Ούτε μπουκιά αυτός! Στο “τάμπλετ” πάνω καταπάνω!

-Επιτέλους, ξαναφώναξε η μάνα, θα φας το φαϊ σου ή θα στο σπάσω το μηχανάκι;Τι κάνεις εκεί μ΄αυτό;

-Παίζω.

-Τώρα βρήκες να παίξεις; Τι παίζεις και δεν σ΄αφήνει να φας; Εσύ προηγουμένως είχες λυσσάξει από την πείνα!

-Σκοτώνω!

-Ήμαρτον, Κύριε! Τρελλάθηκε το παιδί μου! Τι σκοτώνεις, καλέ;

-Ό,τι ζωντανό βρω μπροστά μου!

-Παιχνίδι είναι αυτό, βρε αγοράκι μου;

– Και γ@μώ τα παιχνίδια, μαμά! Ρίχνω μικρόβια και ιούς στον πλανήτη και σκοτώνω τους ανθρώπους και τα ζώα! Καίω δάση και χωράφια με καλλιέργειες! Ρίχνω δηλητήρια στα ποτάμια και στις λίμνες! Ρίχνω χημικά στις θάλασσες! ‘Εχω ήδη αφανίσει τις τέσσερις από τις πέντε ηπείρους της γης! Μόλις ξεμπερδέψω και με την Αυστραλία, θα φάω.

-Τι θα φας, ρε ούφο, αφού θα είσαι κι εσύ πεθαμένος μαζί με όλους τους άλλους ανθρώπους του πλανήτη;Του είπε κάποιος από την παρέα.

-Εγώ δεν πεθαίνω ποτέ, φώναξε ο πιτσιρίκος. Εγώ σκοτώνω όλους τους ανθρώπους εκτός από τον εαυτό μου! Είμαι ο εξολοθρευτής! Είμαι ο παγκόσμιος εξολοθρευτής!

Γέλασαν όλοι εκτός από την αφεντιά μου.

“Ποιος αρρωστημένος εγκέφαλος φτιάχνει αυτά τα παιχνιδια;” αναρωτήθηκα.

Σε λίγο έδωσα την εξήγηση στην απορία μου:

“Δεν είναι καθόλου αρρωστημένος ο εγκέφαλος που εφευρίσκει αυτά τα παιχνίδια. Είναι μια χαρά επιχειρηματικός εγκέφαλος, που εκμεταλλεύεται την περιέργεια των παιδιών, τη φαντασία τους που εξάπτεται με το τίποτα και την ηδονή που τους δίνει η κατάκτηση της εξουσίας ακόμα και εικονικής”.

Τα παιδιά παίζουν ανεβαίνοντας στο θρόνο του πλανητάρχη!

Τα παιδιά παίζουν “θερίζοντας” κεφάλια  με το σπαθί του παγκόσμιου εξολοθρευτή!

Τα παιδιά εξοικειώνονται με τη βία παίζοντας!

Τα παιδιά εξοικειώνονται με το έγκλημα παίζοντας!

Και οι κατασκευαστές των ολέθριων αυτών παιχνιδιών θησαυρίζουν!

Να μην απορείτε, λοιπόν, πως τόσοι και τόσοι νέοι της Ευρώπης και της Αμερικής, “πυροβολημένοι” προφανώς από παρόμοια παιχνίδια, το σκάνε από τα σπίτια τους και καταφεύγουν στα λημέρια των Τζιχαντιστών…

Εκει δεν υπάρχουν μηχανάκια εικονικής πραγματικότητας.

Εκεί αποκεφαλίζουν με πραγματικό σπαθί όποιον βρουν μπροστά τους!

Ύστερα φωτογραφίζουν ή βιντεοσκοπούν τα κατευχαριστημένα μούτρα τους και τα χέρια τους από τα οποία κρέμονται τα κομμένα κεφάλια τσαμπί σταφύλι!