ΠΟΙΑ ΕΙΜΑΙ

Ποιά είμαι

Λειτουργός του Τύπου από την εποχή που η εφημερίδα ήτανε η τέταρτη εξουσία, ως σήμερα που ο ιστότοπος καταβροχθίζει με βουλιμία τους ζητούντες την ενημέρωση.
Ασκούμενη δικηγόρος στην Αθήνα το 1975 δραπέτευσα μέρα-μεσημέρι από τα αστικά δικόγραφα και έτρεξα με λαχτάρα στο μεγάλο όνειρο: Τη δημοσιογραφία!

Η “Αυγή” ζητούσε δικαστικό συντάκτη…
Αμάθητη από θάλασσα έπεσα στα βαθειά νερά του Στρατοδικείου, όπου δικάζονταν οι βασανιστές του ΕΑΤ-ΕΣΑ.

Ο Λευτέρης Βουτσάς και ο Μίχος Κωστόπουλος με ενθάρρυναν:
-Θα τα καταφέρεις.
Τα κατάφερα.
Με ενθουσιασμό φτερούγισα και προς τον περιοδικό Τύπο.
Ο Γιώργος Μπέρτσος στα “Επίκαιρα” και ο Ευάγγελος Τερζόπουλος στη “Γυναίκα” με  τίμησαν με την εμπιστοσύνη τους.
Λίγα χρόνια αργότερα με “άρπαξαν” οι δύο Τάκηδες του “Ριζοσπάστη”, ο Μαμάτσης και ο Αδάμος και με “παρέδωσαν” στον μεγάλο δάσκαλο μου στο ελεύθερο ρεπορτάζ, τον Γιάννη Θεοδωράκη.
Ένα από τα μεγάλα θέματα που ανέδειξα στον “Ριζοσπάστη” ήταν η μόλυνση των νερών, των καλλιεργειών και των αρχαίων μνημείων μας από την “όξινη βροχή”, η οποία είχε ήδη καταστρέψει εκατοντάδες ποτάμια, λίμνες, καλλιέργειες και μνημεία στην βιομηχανικά υπεραναπτυγμένη βόρεια Ευρώπη και στην Αμερική.
Ύστερα ήρθε η μεγάλη ώρα του “Έθνους”.
Το “πανεπιστήμιο” του Αλέκου Φιλιππόπουλου μού άνοιξε τις πόρτες του διάπλατα.
Διάπλατα μού άνοιξε την πόρτα της εμπιστοσύνης και η Πέλυ Κεφαλά στις “Εικόνες”.
Στο “Έθνος” ανέδειξα με πολλά ρεπορτάζ το θέμα της επικίνδυνης υπερθέρμανσης της γης και της κλιματικής αλλαγής.
Στην ίδια εφημερίδα “φωτογράφισα” με μεγάλη πολιτική έρευνα το μετέωρο πολιτικό βήμα του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ στη Σοβιετική Ένωση, το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα την πτώση του και την μετέπειτα κατάρρευση της δεύτερης υπερδύναμης του πλανήτη μας. Το αντίπαλο δέος του ιμπεριαλιστικού θηρίου έφυγε από τη μέση και την αιματηρή συνέχεια την γνωρίζουμε όλοι.
Ακολούθησε η θητεία μου στο MEGA CHANNEL.
Πρόλαβα, λίγο προτού φύγω  από το Κανάλι, να κάνω στο δελτίο ειδήσεων ένα συγκλονιστικό και προφητικό ρεπορτάζ για τα πρώτα θλιβερά αποτελέσματα της αποβιομηχάνισης της χώρας μας: Την ανεργία και τη φτώχεια στο Λαύριο και τα συσσίτια που είχε αρχίσει να προσφέρει ο Δήμος Λαυρίου στις πεινασμένες οικογένειες των ανέργων. “Κι εσείς που μας κοιτάτε, αύριο θα πεινάτε” φώναζαν το 1991 οι άνεργοι Λαυριώτες μπροστά στην κάμερα προφητεύοντας την τραγωδία που έζησε ο ελληνικός λαός με τα μνημόνια.
Ύστερα εργάστηκα στον “Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής”, όπου ανέδειξα το θέμα των δύο πυραμίδων που βρίσκονται η μία στο χωριό Ελληνικό του Άργους και η άλλη στην κορυφή του Ταυγέτου, οι οποίες πιθανότατα κρύβουν στα “θεμέλιά” τους δύο αρχαιολογικές ατομικές βόμβες: Να είναι αρχαιότερες από τις αιγυπτιακές πυραμίδες και επομένως να είναι οι Έλληνες εκείνοι που δίδαξαν την τέχνη της κατασκευής τους στους Αιγυπτίους και όχι οι Αιγύπτιοι στους Έλληνες.
Στην ίδια εφημερίδα, δημοσιεύοντας απόρρητα στατιστικά στοιχεία της Ασφάλειας Αθηνών, αποκάλυψα το μεγάλο κοινωνικό δράμα:Η εμπορία των ναρκωτικών είχε φύγει από τα χέρια του υποκόσμου και είχε περάσει σε “τίμια” χέρια όλων των “ευυπόληπτων” κοινωνικών στρωμάτων.
Στην ίδια εφημερίδα ανέδειξα με πολλά ρεπορτάζ την χαρτογράφηση των υπόγειων ρηγμάτων σε επικίνδυνες σεισμογενείς περιοχές της χώρας μας, που είχε ξεκινήσει ο καθηγητής της Γεωλογίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών Ευθύμιος Λέκκας.
Η παρακμή του έντυπου Τύπου με ανάγκασε να βγω στη σύνταξη πρόωρα και να αποτολμήσω έφοδο απελπισίας στο “φρούριο”!
Κυκλοφόρησα δική μου εφημερίδα, πολυσέλιδη, πανελλαδική, τον “Αγρότη του 2000”.Για ένα χρόνο…
Όταν ο άνθρωπος κυριεύεται από το αίσθημα της τιμής των όπλων δεν μετράει σωστά ούτε το κύμα, ούτε τον άνεμο…

Σήμερα αρθρογραφώ στο διαδίκτυο.

Παράλληλα, γράφω μυθιστορήματα, διηγήματα, ποιήματα και θεατρικά έργα.